Z muchówką przez Patagonię

Chile, marzec 2013

Chile – kraj odległy i nie do końca znany, kojarzony głównie z doskonałymi winami oraz charakterystycznym kształtem. Ponad dwukrotnie większy od Polski, liczący sobie niespełna 19 milionów mieszkańców, jest krajem wielkich kontrastów. Co trzeci Chilijczyk mieszka w stolicy. Północ tego kraju jest dużo silniej zaludniona, leży w gorącej strefie zwrotnikowej, zaś zaciszne, chłodne południe jest ojczyzną pasterzy i drobnych rolników. Kraj pełen rzek, których dopływy wielkością nie ustępują naszym największym górskim rzekom, ale też ojczyzna najsuchszych pustyń świata (Atakama). Nieznane wielu Europejczykom Chile zaprasza wszystkich amatorów trekkingu, jazdy konnej, rowerowej tułaczki, oraz – co wszak dla nas najważniejsze – wędkarstwa!

Autor reportażu: Jacek Korzycki

NASZ PRZEWODNIK - JOHN JOY

Naszą wyprawę przygotowywaliśmy prawie 2 lata. W końcu, po niezliczonych analizach wybór padł na Johna Joy'a – Amerykanina, który 37 lat temu przyjechał do Chile, zakochał się w tym kraju (a potem też w Chilijce) i prowadzi obecnie rodzinny wędkarski business w chilijskiej Patagonii – TRES RIOS LODGE.

Na tej wyprawie nie tylko łowiliśmy ryby, ale podziwialiśmy też zachwycające widoki.

Rozpoczęliśmy w podkrakowskich Balicach.

Potem przez Monachium (na zdjęciu), Sao Paulo i Santiago do Puerto Montt.

CZĘŚĆ I – Okolice Puerto Varras.

Dzień 1 - zaczęliśmy od małej, ale jakże urokliwej Maullin (czyt. Małżin).

Wszędzie w tych zielskach mieszkają pstrągi.

Po 42 godzinach podróży nie byliśmy w najlepszej formie.

I skończyło się ledwie na kilku czterdziestakach.

Ale ta sceneria…

Dzień II – dolna Petrohue (czyt. Petrołe).

Petrohue pilnuje potężny wulkan Osorno.

No dobra, od czego zacząć?

Tego dnia opiekował się nami ponownie Esteban.

Nie tylko my jesteśmy na rybach, a do Petrohue wpłynęły chinooki!

W tym miejscu było naukładane chinooków, a my mieliśmy sprzęcik na pstrążki…

Nieco niżej do Petrohue uchodził dopływ – katalogowy Spring Creek.

Przechytrzyć sześćdziesiątaka (bo były) na suchą muchę w takiej wodzie - to wyzwanie!

Cóż, nie udało się. Jemy więc lunch na trawie…

Dziś pieczony kurczak w winie – Teresa bardzo dobrze gotowała.

Po jedzeniu wracamy do streamera.

A wokół nikogusieńko.

Gdzieś z tych gór obserwują nas kondory.

A nad wszystkim czuwa Osorno.

Dzień III – dolna Maullin.

Podstawowy środek transportu idzie na wodę.

No i zaczęło się.

Takich potokowców tego dnia było sporo.

Lunch – temperatura oscylowała w okolicy 20 stopni Celsjusza.

Tym razem Teresa przygotowała nam kurczaka z bobem i cebulą – pycha.

Na dolnej Maullin tylko gdzieniegdzie można było brodzić.

Kolejny pięćdziesiątak z tratwy.

Maullin to również naturalne środowisko tęczaków.

A lato się powoli kończy.

Ocean niedaleko – spływamy do bazy.

Dzień IV – górna Petrohue.

Po drodze jeszcze wizyta w Tres Rios Lodge (my mieszkaliśmy w Puerto Varras)

W sezonie (grudzień, styczeń, luty) John przyjmuje swoich gości właśnie w tym miejscu.

A widoki – tu na jezioro Lanchile…

… zapierają dech w piersiach – Osorno.

No, ale pora brać się do roboty – górna Petrohue to flagowa rzeka tej okolicy.

Rzeka wypływa z jeziora Petrohue i ostro zasuwa w dół.

Sam spływ tratwą po takiej wodzie to przeżycie.

A za plecami słyszysz tylko komendę przewodnika: cast, cast, cast…

… bo drugiej szansy w tym samym miejscu już nie dostaniesz – tratwa cały czas płynie.

Ale nabieramy wprawy.

Piękny potok z białej kipieli.

W Petrohue w tym czasie rządziły łososie.

No i trafił mi się taki Chinook na streamera – odjaaaaazd!!!!!!!!!

Metr długości i ok. 20 kg wagi.

Jednoręczna łososiówka Vision Venus SWS 8line#9’ i żyłka 0,31 mm – była zabawa!

To był świeży okaz – cudowne kolory.

Po kilkuminutowej reanimacji wrócił do rzeki.

Piękny…

A my popłynęliśmy dalej.

Woda w Petrohue była lekko „trącona” i podwyższona.

Na kolejnym spokojnym kawałku dostałem swojego drugiego łososia.

Mierzenie (85 cm), ważenie (ok. 12 kg) i do wody.

Płyń, bo masz przed sobą tylko kilkanaście dni życia… Smutne.

A my dalej z prądem.

Podwodne źródło – bardzo niebezpieczne miejsce. Dziura w dnie, wpadasz i Cię nie ma!!!

Wszędobylskie kingfishery – cudownie polują na małe rybki.

Kolejny dzień na wodzie dobiegł końca.

A w drodze powrotnej – poznajecie?

CZĘŚĆ II. Dzień 5 – droga do Chaiten (czyt. ćajten).

To niewyobrażalne, ale tak wygląda transchilijska droga nr 7 na południe.

Asfalt kończy się ok. 30 km od Puerto Montt.

Trzeba zaliczyć trzy przeprawy promowe (15 minut, 4 godziny 30 minut i 30 minut).

Płyną wszyscy, bo innej drogi nie ma.

Ostatnia przeprawa, ten prom nam uciekł. Trzeba czekać.

Droga jest cały czas „w remoncie”.

Telepie bardzo, więc co jakiś czas trzeba poprawić mocowanie.

Ale po drodze widoki super.

Do Chaiten docieramy po południu. Tu jest asfalt!!!

Dymiący do dziś wulkan Chaiten w 2008 roku w 80% zniszczył miasto.

Gruba na metr warstwa pyłu nadal zalega w dużej części miasta.

Do zniszczonych domów wróciło niecałe 50% mieszkańców.

Jeszcze tylko zakupy (to jest supermarket) i szukamy jakiegoś spania.

Dzień 6 – Rio Yelcho (czyt. jelcio).

Yelcho zahacza o Park Narodowy Corcovado.

Znowu tratwa i znowu cast, cast, cast…

Do Yelcho weszły chinooki.

Tadeusz miał swój dzień.

Trochę ponad metr i waga 20+ (nie starczyło skali).

Podręcznikowe branie, 20 minut holu, super delikatny sprzęt – słowem gratulacje!

Nad Yelcho mieszkaliśmy w campingu.

Dni były pogodne, ale rano pojawiał się lód na szybie.

Dzień 7 - Lago Yelcho.

Tu już nieco spokojniej. Można łowić dokładnie.

I oto wynik.

Tęczak równe 60 cm. Jak mały steelhead.

Dziki i wypasiony…

Z nad jeziora Yelcho wyruszyliśmy dalej, na południe do La Junta (czyt. la hunta).

I znów ta słynna droga na południe.

Tak to można by czekać do... Taki tu ruch.

Po drodze piękne rzeki: Rio Palena i Rio Frio.

Gdzieś w Patagonii.

Dzień 8 – Rio Quinto (czyt. kinto).

Chyba najpiękniejsza, choć najmniejsza z rzek, na których łowiliśmy.

Krystalicznie czysta. Jej inna nazwa to Claro Solar.

Tajemnicza.

I mnóstwo w niej pstrągów.

Pięknych tęczaków.

I dorodnych potokowców.

Wszystkie lądują znowu w rzece.

Na Quinto można gdzieniegdzie pobrodzić.

Dzień nad Quinto dobiega końca.

Quinto uchodzi do dużej Rio Rosselot.

Na Rosselot nie łowiliśmy - spływaliśmy do La Junty.

Uwaga, zdradliwe słoneczko. Poparzenia czuć dopiero wieczorem.

W hotelu w La Junta też jest „wędkarsko”.

Dzień 9 – Rio Figueroa.

Druga po Quinto piękność na naszej drodze.

Choć zwodować się bardzo trudno.

Na Figueroa mieliśmy super pogodę.

A to mogło być moje ostatnie zdjęcie w życiu.

Na stosunkowo łatwym odcinku rzeki wpadliśmy bokiem na zanurzone w wodzie ogromne drzewo i nasza tratwa jak dziecinna zabawka fiknęła koziołka. Wszyscy wpadliśmy do wody. Tadeusz wyleciał jak z katapulty do przodu i po zmaganiach pod i nad wodą zdołał zawisnąć na kolejnym wystającym z wody drzewie. Uspokoił oddech, ochłonął nieco i spokojnie z prądem dopłynął do brzegu. Przewodnik siedzący w środku nie puścił tratwy i jak z szalupą ratunkową popłynął w dół rzeki gdzieś na płyciznę. Ja łowiłem z tyłu i po wywrotce znalazłem się pod tratwą. Nie dostałem dna, nad głową nie było słońca. Nie wiem jak długo płynąłem pod wodą, czas w takim momencie cholernie wolno płynie. W końcu zrobiło się jasno i na resztkach powietrza wypłynąłem na powierzchnię. Koniec końcem pozbieraliśmy się w jednym miejscu. Straty okazały się ogromne. Zalana elektronika, potopione aparaty, wędki, ciuchy. Cud, że dokumenty zostały. Piszę o tym ku przestrodze. My byliśmy przekonani, że jest bezpiecznie i „lajtowo”. Wystarczyła jednak chwila i przyroda pokazała, jak jesteśmy maluczcy. Koledzy, pilnujcie się – jest przecież jeszcze tyle wody do obłowienia, a życie mamy jedno… Więc skoro żyjemy i nie wszystko się potopiło, to łowimy dalej.

Ale do końca dnia było jakoś tak smętnie.

W końcu pod wieczór dopłynęliśmy do jeziora Rosselot.

Wypłynął przed nas Rolf, u którego w domku mieszkaliśmy.

Widoki z domku były piękne.

Wszystko poszło do suszenia.

Może coś się uda uratować.

Wszystko mokre. Najlepsze pudełko zginęło.

Myślami byliśmy jeszcze tam.

Rolf z rodziną podjął nas „żeberkami po chilijsku”.

No i oczywiście winem – smakowało tego dnia wyjątkowo.

Dzień 10 – Rio Pico.

Od Rolfa na Pico jedzie się drogą X13 wzdłuż Rio Figueroa.

Ta duża rzeka wygląda tutaj jak spory strumień.

Złowione na Pico tęczaki poszły do ogniska.

Smakowały… Wiecie jak.

Prawie nic po nich nie zostało.

Tak, właściwie po tym pechowym dniu nie chciało się nawet fotografować.

Jeszcze tylko przystanek w malutkim Lago Verde…

… skąd do granicy z Argentyną tylko 3 km…

A można tam spotkać takie zabytki…

… i wracamy do Rolfa.

Dzień 11 – Rio Figueroa (po raz drugi).

Chyba każdy z nas chciał jeszcze raz znaleźć się na tej rzece.

Bo choć niebezpieczna, to pełna cudnych ryb.

Kilka mniejszych poszło na ognisko.

Zupełnie bez przypraw smakowały wybornie.

Piękne słońce z początku dnia…

… zmieniło się w regularną popołudniową ulewę (widać w tle).

Dobrze, że Rolf wiedział co przywieźć na wieczorne spotkanie.

Dzień 12 – Rio Manihualez.

Po drodze z La Junty mijaliśmy wiele pięknych rzek.

Jedna z nich koło El Michay.

Do miasteczka Manihualez dotarliśmy późnym popołudniem.

No i na ryby!

Tęczaki były chude, ale długie.

Tu pożegnaliśmy się z tratwą. Została dla innych, którzy będą wracać z Johnem naszym szlakiem.

Popołudnie nad Manihualez skończyło się bardzo szybko.

Skromna kolacyjka i do spania.

Dzień 13 – Rio Nirehuao (czyt. niriuao).

Najpierw była podróż nad Nirehuao…

... drogą, której w całości nie ma nawet na mapie.

Pełna egzotyka.

I miłe spotkania po drodze.

Jeszcze tylko coś dla ciała i nad rzekę!

Nirehuao to zupełnie inna bajka.

Prawie stojąca woda i tylko „sucha” mucha…

… a tak dokładnie to tylko konik polny.

Rybę ciężko było podejść.

Od miejsca do miejsca trzeba było się trochę nachodzić.

Skończyliśmy wcześniej, bo przed nami długa droga.

Droga przez Patagonię…

Trochę inna niż ta oglądana do tej pory.

I znowu inna…

… prowadząca na południe.

Dzień 14 – Coyhaique (czyt. kojajke).

Przyjechaliśmy do miasta wieczorem…

… więc była już tylko kolacja.

Potem jeszcze krótki wieczorny spacer i do spania.

Dzień 15 – Coyhaique i okolice. Rano nawaliło auto, więc pół dnia przepadło.

Pokręciliśmy się więc wzdłuż Rio Simpson…

… i odwiedziliśmy punkt widokowy.

Potem pojechaliśmy w kierunku Balmacedy,

na lotnisko - na lot powrotny do Puerto Montt.

Dzień 16 – Puerto Varras.

Powrót do cywilizacji.

Jakże tu inaczej, niż tam na południu.

Pozostały tylko wspomnienia…

A John Joy, nietuzinkowy „Gajd”, zaprasza muszkarzy na kolejny sezon.

My z kolei wracamy do Polski. Koniec wielkiej przygody!